Beleggingscyclus van de particuliere belegger

Veel particuliere beleggers hebben het doel om de markt te verslaan, maar is dit mogelijk? Dit is natuurlijk onderzocht, al in 2005. Een definitief antwoord op deze vraag werd niet gegeven, maar wat bleek wel? Beleggers die er in het verleden in slaagden om de beurs te kloppen, bleken een grotere kans te hebben om dat ook in de toekomst te doen.

Deze betere prestaties bleven niet beperkt tot kleine aandelen (small caps) en hadden ook niets te maken met het handelen met voorkennis. De resultaten van de studie suggereren dat ervaren particuliere beleggers er stelselmatig in slaagden om marktinefficiënties uit te buiten om winsten te realiseren die bovengemiddeld waren en die ook de winsten overtroffen die gerealiseerd konden worden op basis van de algemeen bekende beleggingsstrategieën.

Dit wil echter niet zeggen dat elke belegger er in slaagt om deze prestaties te evenaren of zelfs te verbeteren. Er wordt van de particuliere beleggers inderdaad een zekere voorkennis en ervaring verwacht. Zonder dat wordt het moeilijk om de beurs te kloppen, tenzij uiteraard ook de factor geluk in beschouwing wordt genomen[1].

Over het algemeen gebeuren er andere zaken met individuele beleggers. Zo blijkt dat individuele beleggers meestal slechter presteren dan standaard benchmarks, zoals bijvoorbeeld fondsen die een bepaalde index volgen. Tevens werd zwart op wit aangetoond dat diezelfde belegger stelselmatig stijgende aandelen (te vroeg) verkopen terwijl ze anderzijds verlieslatende posities aanhouden en dus de verliezen laten oplopen. Dit wordt omschreven als het ‘dispositie-effect’.

Particuliere beleggers bleken ook sterk te worden beïnvloed door rendementen gerealiseerd in het verleden wanneer het er op aankwam om nieuwe aandelen te doen. De winnaars uit het verleden worden dus opnieuw opgevist. Winstgevende aandelen werden gretig opnieuw in de portefeuille opgenomen, terwijl aandelen die verlieslatend waren in de mate van het mogelijke werden gemeden. Hier zou het principe ‘een ezel stoot zich geen tweemaal aan dezelfde steen ingeroepen kunnen worden’.

Tenslotte bleken de beleggers de slechte gewoonte te hebben om niet-gediversifieerde aandelenportefeuilles aan te houden, waarbij ze zich bleven hechten aan bepaalde aandelen. Dit gedrag heeft uiteraard een nadelige invloed op de prestaties van individuele beleggers[2].

Praktisch gezien kan de volgende cyclus of stappen iets zijn wat herkenbaar is voor de particuliere belegger.

1

Na deze correctie koop ik het aandeel, want het is nu relatief goedkoop. Mooi groeifonds.

2

Bij de volgende hausse verkoop ik onmiddellijk.

3

Nee, ik wil toch wel een winstje maken.

4

Valt tegen…, maar het dividendrendement is nu 5%, de koers kan nu niet meer lager.

5

Verdorie… Dit wordt een belegging voor de lange termijn.

6

Bijkopen om mijn gemiddelde aankoopkoers te drukken.

7

Waarom moet mij dit toch altijd gebeuren?

8

Hallo? Met m’n bankier? Ik wil onmiddellijk verkopen!

9

Rotaandeel.

10

Gaat toch weer dalen.

11

Zie je wel.

12

Aha… een ‘trading range’. Als de koers weer daalt, koop ik.

13

Ik krijg er gevoel voor.

14

Shit!!!

15

Waardeloze bankier…Had mij toch eerder moeten inseinen.

16

Stomme beleggers, aandeel is veel te duur.

17

Waarom moet mij dit toch weer overkomen?

18

Hallo? Met m’n bankier? Onmiddellijk kopen. Haast u.

Pin ook deze handige infographic als geheugensteuntje:

Bronnen:

[1] https://papers.ssrn.com/sol3/papers.cfm?abstract-id=364000

[2] https://www.sciencedirect.com/science/article/pii/B9780444594068000226