Spaarrekening verjaart

Nederlanders zijn echte spaarders. Maar heeft dat sparen wel zin? Bijna € 1 miljard staat slapend op de rekening van mensen die vergeten zijn dat zij een spaarrekening of polis hadden. Als er 20 jaar geen mutatie is verricht op de rekening, dan is de rekening verjaard en valt deze toe aan de bank. In veel gevallen vervalt de waarde al na vijf jaar aan de instantie. Als u nog wel uw geld van de rekening kunt halen, is het vaak schrikken hoeveel het inflatiemonster heeft opgegeten.

In België zijn de banken verplicht de eigenaren van de rekeningen te achterhalen. In Nederland niet. Onder het mom dat je beter geen slapende honden kunt wakker maken, houden de banken hun kaken stijf op elkaar.

Ten opzichte van enkele jaren geleden zijn banken wel iets toeschietelijker geworden, mede door de druk die de website VerdwenenGeld.nl heeft uitgeoefend. Enkele jaren geleden werd simpelweg een brief gestuurd dat de rekening was verjaard. Tegenwoordig maakt u kans om nog wat terug te zien van uw spaarcenten of die van uw (overleden) familieleden.

Vaak is er van de zuurverdiende spaarcenten maar bitter weinig over. In het voorbeeld rekende een bankmedewerker vrolijk voor dat het geld dat door Adrianus de Jong, geboren in 1879, nog net genoeg is voor een waterijsje. Het geld werd bij elkaar gespaard door zegeltjes te plakken op de Rooms Katholieke Jongensschool. Met (halve) centen en stuivers werd een gulden of zelfs wel 2 gulden bij elkaar gespaard.

De bank betaalt de rente tot op het moment dat het geld is verjaard, dus maximaal 20 jaar. Op beide boekjes die de redacteur van zijn vader en zijn vaders opa kreeg, stond 1 gulden. De bank rekent voor dat maximaal 31 jaar rente wordt vergoed en dat de ene gulden na 31 jaar circa 2 gulden is waard geworden, uitgedrukt in euro’s € 0,94 voor het ene boekje en € 0,83 voor het andere boekje.

Uit dit voorbeeld wordt nog weer een keer duidelijk dat sparen volstrekt zinloos is. Met in de 19^de eeuw hard werken en beetje voor beetje naar de bank brengen, heb je in het gunstigste geval in de 21^ste eeuw genoeg over om een waterijsje te kopen. De belangrijkste boosdoener is natuurlijk het inflatiemonster, ook wel bekend als de geldpers van De Nederlandsche Bank (DNB) en tegenwoordig de ECB.

Uit het verslag van de ECB blijkt dat de geldpers weer is aangezwengeld. In 2009 was het bijdrukken van geld uit lucht op een laag pitje gekomen. In de jaren ervoor werd nog 10% per jaar extra bijgemaakt. Het spreekt voor zich dat als een jaar later er 10% extra in omloop is, de waarde van het geld (lees inflatie) met 10% daalt. Er zijn immers niet ineens 10% meer huizen of voedingsmiddelen.

De officiële inflatie mag dan laag zijn, officieus weten we allemaal dat de inflatie vele malen hoger is. De politici hebben hiervoor zelfs het woord gevoelsinflatie voor verzonnen. Er mankeert echter niets aan mijn gevoel als ik bijvoorbeeld uit eten ga en tweemaal zoveel moet afrekenen als 10 jaar geleden.

Wie geld op een spaarrekening zet, ziet door de inflatie en belasting de koopkracht jaar in jaar uit achteruit lopen. Een belegging in aandelen daarentegen zorgt er voor dat je later ook nog iets aan je geld hebt. Die ene gulden zou, wanneer deze bijvoorbeeld in 100 jaar geleden zou zijn belegd in een brede index, nu 13.780,61 gulden waard zijn. En dat door simpelweg de index te volgen. Dat is andere koek dan een waterijsje.