Terminale verzorgingsstaat

Een belangrijk artikel van de Mexicaanse econoom Hugo Salinas Price gaf onlangs aan dat de verzorgingsstaat een frauduleus gebeuren is. De verzorgingsstaat, zoals wij hem kennen, bestaat pas sinds de jaren 70. Voorheen was er een bestaansminimum gegarandeerd, maar niet meer dan dat.

Alle westerse landen hebben hun verzorgingsstaat dusdanig met krediet (ergo schuld) uitgebouwd, zodat het niet meer valt op te brengen met belastingen, gelddrukpersen of obligatie-uitgiften. In alle eerlijkheid zijn alle westerse verzorgingstaten failliet. De schuldquota gaan drastisch omhoog en als meer dan 65% van het BBP in schuld wordt uitgedrukt, is het voor een economie funest en is het land reddeloos verloren. Met een dalende productie en enorme overheidslasten in een economische crisis kan het namelijk niet meer worden opgebracht uit de bestaande en toekomstige middelen. Met andere woorden: de verzorgingsstaat blijkt niets meer te zijn dan één groot piramidespel, dat aan het einde van haar natuurlijke levenscyclus is beland.

Zo ook de Europese Unie en hun vazallen binnen de lidstaten. Deze domoren en dwazen hebben hun geld gezet op een bankroete vorm van gedachtegoed. Via eindeloze immigratie van kanslozen, begrotingstekorten en schuldopbouw dacht men de mengeling van socialisme en corporatisme te kunnen volhouden ad infinitum, echter zoals de geschiedenis ons heeft geleerd (de Romeinen onder Diocletianus en opvolgers, alsmede de communisten in de Sovjet Unie), zal deze staatsvorm onvermijdelijk en onherroepelijk instorten.

Het nuchtere feit dat een individu deel gaat uitmaken van een menigte heeft als gevolg dat zijn intellectuele standaard onmiddellijk en behoorlijk wordt verlaagd. – Gustave le Bon, Franse psycholoog, 1841-1931

Die periode is dan nu aangebroken. We zitten in de fase van de teloorgang van het oude paradigma van ’sociaal-democratie’ en voortdurende overheidsinterventie. Nu zal dat niet meteen gebeuren en ook niet geweldloos geschieden, omdat overheden en hun supporters niet bereid zijn om vrijwillig de macht over te dragen of zelfs maar te delen met andersdenkenden. De overheidsaanhangers zullen derhalve elk middel ter hand nemen om hun belangen, privileges en inkomsten veilig te stellen, zelfs als dat gepaard gaat met de ondergang van de munt en de economie.

We kunnen dit het beste illustreren met de fases die in het verleden zijn gebeurd, wanneer een land aan de rand van de afgrond stond. Men denke dan aan voorbeelden als de Amerikaanse onafhankelijkheidsoorlog en de Franse revolutie, alsmede de gebeurtenissen in Joegoslavië, de omverwerping van het communisme in Oost-Europa en de afscheiding van de Sovjet-republieken aan het einde van de vorige eeuw.

In hoofdlijnen zijn de fases als volgt te onderscheiden:

Fase 1. Onvrede

Dit is de fase waarbij het volk begint te voelen dat er iets ernstigs mis is met het systeem, zoals dat voordien heeft gefunctioneerd. De staat had zich in het verleden dusdanig uitgebreid, dat de opbrengsten de kosten niet meer dekken. Dit is het geval als er meer dan 50% van de nationale inkomsten worden besteed door de overheid. In de meeste westerse landen, waaronder Nederland, is dat het geval. Omdat de overheid steeds groter wordt en het meeste van de inkomsten wordt opgeslokt is het niet meer te stuiten en zal vanwege haar inherente verspillingsgedrag nooit efficiënt met haar middelen kunnen omgaan. Hierdoor wordt een zware aanslag gepleegd op de private middelen via torenhoge belastingheffingen, monetaire inflatie, voortdurende schuldopbouw en de steeds hogere financiering daarvan.

Er zijn dan almaar minder middelen aanwezig voor de private sector, waardoor deze gaat inkrimpen, wat tot gevolg heeft een verminderde voorspoed en een drastisch verlaagd bestedingspeil, welke resulteert in meer armoede en wanhoop. Dit tezamen met een van overheidswege opgelegde kunstmatige samenleving, zoals het multiculturalisme, de massa-immigratie van onrendabelen, een discriminatoire rechtstaat en een corrupt politiek bestel roept onvermijdelijk tot verzet op bij de rest van de bevolking. Daar de politieke elite in een ivoren toren verblijft en zich alleen inlaat met andere leden van deze elite en de schatplichtige media slaat de onvrede over in een volgende fase.

Fase 2. Stakingen en rellen

Omdat de economie in een neergang zit, volgt er op de onvrede van het volk een meer assertieve reactie door middel van stakingen en rellen. Op dit moment is het nog rustig, behalve dan in landen als IJsland, Letland en nu ook Griekenland, waar er wel stakingen en rellen zijn voorgekomen, waardoor in een paar gevallen de regeringen het veld hebben moeten ruimen. Uiteraard gaat dit ook hier gebeuren, alleen zijn we nog tamelijk geïsoleerd ten aanzien van de werkelijkheid, die zich in de komende jaren zeker gaat ontpoppen. Stakingen en rellen zullen tevens in Nederland aan de orde van de dag zijn. Daar de overheid probeert de gemoederen te sussen of zelfs met geweld deze onvrede te onderdrukken gaan we derhalve toe naar de derde fase.

Fase 3. Opstand

De stakingen en bijkomstige rellen zullen niet het gewenste effect sorteren in een economische crisis, omdat de overheid te weinig kan doen. Ze hebben zichzelf in een hoek gedrukt, vanwege de exorbitante beloften en uitgaven die zijn gedaan in het verleden. Deze zijn niet meer op te brengen, omdat bij een verminderde productie en hogere werkloosheidsuitkeringen in het geval van een economische depressie de belastinginkomsten altijd tegenvallen.

Hierdoor moet de overheid beperkende maatregelen opleggen en ook de belastingen verder gaan verhogen, alsmede de gelddrukpersen aanzetten, zodat de monetaire inflatie enorm zal toenemen, wat dan weer een effect heeft op de prijzen van dagelijkse benodigdheden die door de armsten in de samenleving nauwelijks of niet valt op te brengen.

Dit heeft dan een direct gevolg op de gemoedsrust van een reeds geagiteerde bevolking en zal leiden tot massale opstand. Omdat de overheid nog steeds denkt dat zij het geweldsmonopolie bezit, zal zij keihard ingrijpen met alle middelen, zoals politie en leger. Het is dan ook niet verwonderlijk dat de overheid in zo’n geval de noodtoestand uitroept, met in het ergste geval, de staat van beleg. Dat brengt ons naar de daaropvolgende fase.

Fase 4. Revolutie

Daar de regering draconische middelen moet gebruiken, zal dat aansturen op een rechtstreekse confrontatie tussen volk en overheid. Alle overheidsinstanties worden dus met een grote vijandigheid bejegend. De revolutie is vaak zeer gewelddadig van aard en zal zich in eerste instantie concentreren op de politieke elite, alsmede hun opperbazen in de Europese Unie. Wanneer de revolutie geslaagd is, dan zullen veel EU-landen zich gaan afscheiden van de EU en zelfstandig verder gaan. De opgebouwde schulden worden niet meer betaald, omdat men terecht de schuld heeft neergelegd bij de politieke elite van het ancien regime. De landen in kwestie zullen zich officieel bankroet verklaren en zullen de obligatiehouders hun leningen moeten afschrijven. Derhalve is het niet verstandig om in obligaties van landen met hoge schulden te investeren en deze in de komende jaren te vermijden.

Fase 5. Internationale conflicten

Na deze revoluties zal bijvoorbeeld de Europese Unie op sterven na dood zijn en de Eurocraten zijn dan inmiddels werkloos geworden. Hetzelfde geldt uiteraard voor de 50 staten van de Verenigde Staten, want ook zij zitten in een benarde situatie. De schulden aldaar zijn zo hoog opgelopen dat deze nooit meer te betalen zijn. Een aantal staten zal zich naar alle waarschijnlijkheid willen afscheiden van de Amerikaanse federatie, omdat men er achter is gekomen dat de beloften van de politieke elite in Washington niets meer voorstellen en deze staten tevens het juk van het Wall-Streetcorporatisme willen afgooien. Helaas zit er op dit moment opnieuw een enorme collectivistische dwaas in het Witte Huis, dus de Verenigde Staten zullen verder in de ellende raken met onbetaalbare beloften en leugens, alvorens de individuele staten de stekker eruit gaan trekken.

De grote vampierbanken, zoals Goldman Sachs, JP Morgan Chase en Citigroup gaan  uiteraard dan eindelijk het loodje leggen, omdat hun afzetgebied en bestaansrecht, het laatste met grote hulp van de politieke elite, volledig is verdwenen en zijzelf blijven zitten met waardeloos papier. Omdat politici graag de aandacht willen afleiden, zullen zij proberen de EU en de VS bij elkaar proberen te houden door middel van het creëren van een externe vijand.

De Pruisische militaire strateeg Carl von Clausewitz vertelde in de 19e eeuw dat oorlogvoering altijd een voortzetting is van politiek met andere middelen. Deze internationale politieke en economische conflicten kunnen dus uitgroeien tot een grote oorlog tussen landen met tegenstrijdige belangen.

Zoals gezegd, is dit een voorbeeld van de fases in een crisissituatie en we zitten op dit moment aan het einde van de eerste fase en dat is dat we reeds te maken hebben met een algemene onvrede onder de bevolking, die nu reeds uitmondt in de tweede fase en dat zijn stakingen en rellen. De tijdspanne van de voltooiing van al deze fases zal ongeveer 10-15 jaar bedragen, wellicht korter, wanneer de zaken eerder gaan escaleren.

De laatste fase is de fase aan het einde van de depressie en behelst wat Nikolai Kondratiev al in 1926 noemde een ‘ trogconflict’.

Als laatste wil ik een korte uitleg geven over het essentiële verschil tussen individuele psychologie en massapsychologie. In een samenleving, waarbij een individu zich misdraagt of ‘door het lint’ gaat is er immer een groep, die hem of haar in bedwang kan houden. Bij massapsychologie is dit niet het geval, waardoor de menigte de overhand gaat krijgen en deze met geen mogelijkheid te stoppen valt. Dat verklaart derhalve de successen van revoluties en opstanden, omdat er een keerpunt is ontstaan, waarbij oude paradigma’s sneuvelen en nieuwe daarvoor in de plaats komen. De Amerikaanse revolutie en onafhankelijkheidsoorlog heeft tot een succesvolle samenleving geleid, maar de Franse revolutie heeft de verkeerde weg ingeslagen en jammer genoeg plukken we daar nog de wrange vruchten van. Deze zijn een allesomvattende en toenemende totalitaire staat gecontroleerd door een zelfbenoemde politieke elite, een gepolitiseerd rechtssysteem, een onbetaalbare verzorgingsstaat en een gigantische verkwanseling van economische middelen.

Volgende keer wil ik het hebben over de aankomende verdwijning van de euro, zoals reeds eerder in het vorige decennium werd voorspeld.

Albert Spits, Vrijspreker.nl

Bronnen

Essays

  • Should Germany bail out Club Med or leave the euro altogether?; Ambrose Evans-Pritchard, Daily Telegraph, 31 januari 2010
  • Euro proving no reserve asset as Central Banks shift; Paul Dobson & Lukanyo Mnyanda, Bloomberg 1 februari 2010
  • The West faces a painful hangover; John Stepek, MoneyWeek, 22 januari 2010
  • After the welfare state, what?; Hugo Salinas Price, Financial Sense, San Diego, Ca, USA, 26 januari 2010
  • Inflation and the French revolution: The story of a monetary catastrophe; H.A. Scott Trask, Ludwig von Mises Institute; Auburn, Al, USA, 28 april 2004
  • Gold Wars: Military Conflicts and Currency Crises; Ferdinand Lips, Toespraak op de Universiteit van St. Gallen, St. Gallen, Zwitserland, 24 juni 2004.

Literatuur

  • The crowd, A study of the popular mind: Gustave Le Bon, Cherokee Publishing Co. Atlanta Ga. USA, 1982 (orig. Psychologie des foules ed. 1895)
  • De eeuw van de Franse revolutie; J. Groen, F. Langen, K. Braun, A.H. Zwart, Christoph Columbus Verlag, Glarus, Duitsland (Ned. Vertaling, 1977)
  • Revolutions 1789-1917; Alan Todd, Cambridge University Press, UK, 28 maart 1998
  • Citizens: A Chronicle of the French Revolution; Simon Schama, Vintage Books, Random House, New York, USA, 17 maart 1990
0 antwoorden

Plaats een Reactie

Meepraten?
Draag gerust bij!

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.